Dicionarios audiovisuais de ida e volta amosa os camiños que compartimos con Venezuela, México, Honduras, Guinea Ecuatorial, Senegal, Romanía, Palestina, Inglaterra, Angola ou Cabo Verde, a partir das historias de persoas que naceron neses países e que agora viven con nós, en Galicia e en galego. Aranxa, Brenda, Cristina, Mame, Marcelo, Marisol, Sara, Neal, Judith e Edilson explícannos a súa cultura a través dunha expresión na súa lingua que consideran clave e, ao tempo, escollen unha expresión galega que lles parece útil para coñecer mellor a nosa sociedade.

Aproveitamos para falar dos seus países e, tamén, do proceso migratorio. O obxectivo é poñer en valor a diversidade e a importancia do diálogo intercultural nas relacións Norte-Sur, reducindo os estigmas asociados á migración, a través do poder integrador das linguas.

Este traballo é unha narración en formato multimedia que inclúe:

• 10 vídeos de 3-4 minutos de duración, que poden servir como material de comunicación, divulgación e/ou sensibilización, ou como material educativo en contextos de educación formal e non formal.
• Unha guía didáctica de libre uso, a partir da cal deseñamos obradoiros de educomunicación e interculturalidade, nos que participaron 200 alumnas e alumnos de varios IES de Galicia durante o curso 2021-22. Se queres que o equipo de Agareso vos acompañe na sesión de traballo co alumnado, podedes consultarnos dispoñibilidade e condicións (máis información abaixo na sección “Descargas”)
  
• Campaña de comunicación baseada en cartelería e en cuñas de radio.

Mame chegou a Santiago dende Senegal con 12 anos. Cóntanos a súa experiencia migratoria a través dos termos “ruliña” e “teranga”, que define a hospitalidade do seu pobo.

Brenda marchou da súa pequena aldea de Honduras para axudar a súa familia. Agora vive en Doncos, unha aldea de Lugo, que lle recorda moito á súa terra e onde conviven as nosas meigas e os seus güirros.

Marcelo chegou dende Guinea Ecuatorial á Cidade dos Muchachos de Bemposta (Ourense) no ano 1969. Cóntanos  como esta experiencia lle cambiou a vida e fálanos da retranca galega e da akomeya fang.

Marisol é filla de galegos que emigraron a Venezuela. Hai algúns anos decidiu utilizar o seu pasaporte español para volver á terra dos seus pais, Ourense. Dende aquela, conxuga a morriña da migrante galega co “p’alante” venezolano.

Cristina é profesora de linguas nunha escola de Lugo. Cando era unha nena chegou dende Rumanía a España coa súa familia e, anos máis tarde, trasladouse a Galicia co seu marido. Para ela, a lingua galega é como as bolboretas e a omenie reflicte a bondade romanesa.

Aranxa é unha moza mexicana que vive en Santiago dende hai anos. Cóntanos como está sendo o seu difícil proceso migratorio, defende o valor do noso “malo será“ e preséntanos un concepto fundamental na súa lingua: “no mames“.

Sara é estudante na USC e chegou con 5 anos a Galicia dende a Faixa de Gaza, en Palestina. Ao escoitar a palabra “parva” por primeira vez soubo que estaba a aprender unha lingua nova. “Reda Al-walidain” é a expresión do árabe que máis significado ten para ela.

Neal leva xa 25 anos sendo profesor de Tradución e Interpretación na Universidade de Vigo. Nado en Birmingham, Inglaterra, a súa querenza por Galiza reflíctese na escolla da palabra “patria” como a máis significativa para el do galego.

Judith, veciña de Teo, naceu en Ángola e chegou a Galicia con 8 anos para poder ser tratada dunha enfermidade. Agora é mestra de Infantil e Primaria e gusta moito da expresión do galego “amodiño“. Tamén nos fala do significado de “walale” no seu idioma materno: o umbundu.

A palabra “toxo“, moi usada por Edilson e as súas amigas, e a palabra “krêtxeu“, que soa nas cancións caboverdianas, son as escollidas por Edilson para falar das súas dúas terras: Galicia e Cabo Verde. Este estudante de Filoloxía fálanos neste vídeo de como foi a súa aterraxe en Galicia no 2015.